Rozważmy teraz takie zagadnienie:
Chcemy stworzyć program umożliwiający sumowanie 10 liczb wpisywanych z klawiatury.
Co robimy? int zmienna1, zmienna2, zmienna3... zmienna10? A co, jeśli liczb miałoby być 100?
Męczarnia. Ale z pomocą nadciągają tablice!
Tablica jest po prostu zbiorem określonych zmiennych w określonej ilości ułożonych (w większości implementacjach) obok siebie.
Takie zmienne określa jedna wspólna nazwa po której zapisujemy indeks elementu.
Tablica może być statyczna -- której rozmiar jest stały i wiadomy już podczas kompilacji (pamięć jest alokowana w obrazie aplikacji lub przy starcie programu na podstawie segmentu .data), i dynamiczna -- której pamięć (jak i rozmiar) jest alokowany podczas pracy programu.
Stworzenie tablicy jest dość proste:
typ nazwa[ilość];
Pamiętajmy, że w kwadratowych nawiasach podajemy ilość obiektów - indeksowanych od zera!
Tak więc tworząc tablice int tab[10] mamy dostęp do zmiennych tab[0]..tab[9].
Tablice mogą mieć dowolną ilość wymiarów (Najczęstsze to jedno, dwu i trzy wymiarowe).
Żeby dodać kolejny wymiar wystarczy dodać kolejną parę nawiasów kwadratowych.
program sumujący te 10 liczb wyglądać będzie tak:
#include
using namespace std;
int main()
{
int tablica[10];
int suma = 0;
cout << "Podaj 10 liczb, a ja je zsumuje!" << endl; // endl tak jak '\n' wstawia znak przejścia do nowej linii
for(int i = 0; i < 10; ++i)
{
cin >> tablica[i];
suma += tablica[i];
}
cout << "Suma 10 liczb wynosi: " << suma << endl;
system("pause");
}